Historiek
Georgische oppositieleider tijdens de Rozenrevolutie van 2003 en president van Georgië sinds 2004: Michail Saakasjvili.
Michail Saakasjvili wordt geboren op 21 december 1967 in de huidige hoofdstad van Georgië: Tblisi. Ten tijde van de geboorte van Saaksjvili maakt de stad nog deel uit van de Georgische Socialistische Sovjetrepubliek. In de Oekraïne studeert Saakasjvili internationaal recht en in Straatsburg volgt hij een opleiding aan het Internationaal Instituut voor Mensenrechten. Tijdens een cursus mensenrechten in Frankrijk ontmoet hij zijn later vrouw: de Nederlandse Sandra Roelofs.
Het paar trekt naar New York, waar Saakasjvili rechten studeert aan de universiteit van Columbia. Daarna werkt hij enige tijd als advocaat in de VS.
Het echtpaar Saakasjvili verhuist in 1995 naar Georgië. Michail wordt daar parlementslid voor de partij van Edoeard Sjevardnadze en in 2000 minister van Justitie. Corruptie is Saakasjvili een doorn in het oog. Als minister presenteert hij in 2001 daarom een wetsontwerp dat dit probleem moet aanpakken. Saakasjvili wil onder meer dat politici gedwongen worden hun inkomsten op te geven. President Sjevardnadze wijst het plan echter af. Uit protest legt Saakasjvili zijn functie neer. Klaar met de politiek is hij echter niet. Een aantal maanden nadat hij zijn ontslag als minister heeft ingediend, formeert hij zijn eigen partij, de Verenigde Nationale Beweging, waarmee hij oppositieleider wordt. Ondanks de oppositie van Saakasjvili’s partij wordt Sjevardnadze tijdens de verkiezingen van 2000 herkozen.
Rozenrevolutie
Tijdens de parlementsverkiezingen van 2003 gaat het spel op de wagen. Sjevardnadze claimt de verkiezingen te hebben gewonnen, maar volgens de oppositie is er sprake van fraude. Waarnemers van de OVSE bevestigen dat de verkiezingen niet eerlijk zijn verlopen. Wekenlang wordt in Georgië en met name in de hoofdstad Tblisi geprotesteerd tegen Sjevardnadze. De ontevreden menigte eist het vertrek van de president nadat het hoofd van de Nationale Veiligheidsraad van Georgië, Tedo Dzjaparidze, heeft verklaard dat de parlementsverkiezingen ongeldig zijn en overgedaan moeten worden.
Sjevardnadze blijft echter op zijn post zitten en is van plan op 22 november 2003 de eerste zitting van zijn parlement te openen. Een woedende menigte van tienduizenden Georgiërs trekt dan naar het parlementsgebouw dat omsingeld wordt. De politie grijpt niet in. Ook niet als een deel van de menigte onder leiding van oppositieleider Saakasjvili het parlementsgebouw binnendringt als Sjevardnadze aan zijn toespraak begint. Oppositieleden roepen dat ze willen dat Sjevardnadze zijn koffers pakt en vertrekt. Na enige tijd verlaat Sjevardnadze het parlementsgebouw. Later die dag roept hij de noodtoestand uit en de volgende dag neemt hij, na te hebben gesproken met Saakasjvili, ontslag als president. Parlementsvoorzitter Nino Boerdzjanadze wordt waarnemend president. De politieke omwenteling zoals hierboven in het kort beschreven wordt ook wel de Rozenrevolutie genoemd omdat de oppositieleden tijdens hun protest rozen in hun handen hadden.
President
Na nieuwe verkiezingen wordt op 4 januari 2004 bekend dat Saakasjvili de nieuwe president van Georgië wordt. Saakasjvili is populair bij een aanzienlijk deel van de bevolking, vooral omdat hij zich etaleert als een bestrijder van corruptie en een vijand van armoede. Zijn critici omschrijven hem als een demagoog en populist.
Als president krijgt Saakasjvili te maken met problemen met gebieden die niet bij Georgië willen horen. Het conflict met de Adzjarië weet hij op te lossen. Dit gebied is momenteel een autonome republiek in Georgië. Het oplossen van de problemen met Zuid-Ossetië en Abchazië, twee andere autonome gebieden in Georgië, verloopt moeizamer en brengt Saakasjvili geregeld in conflict met Rusland dat de opstandige Georgische ‘provincies’ steunt.
November 2007 breekt er een opstand uit onder het Georgische volk. Saakasjvili wordt vriendjespolitiek verweten en de protesterende menigte is van mening dat de corruptie onder zijn bewind alleen maar is toegenomen. Bovendien zou de armoede in het land door de economische hervormingen ook zijn toegenomen. Saakasjvili denkt dat Rusland achter de protesten zit en roept op 7 november de noodtoestand uit. Hij laat twee tv-stations sluiten en laat leger en politie de protesterende menigte uiteen drijven. Hierbij vallen ruim 500 gewonden.
De presidentsverkiezingen van januari 2008 worden door Saakasjvili met 52,8 procent van de stemmen gewonnen. De oppositie zegt echter dat er fraude is gepleegd, maar internationale waarnemers steunen hen niet. Volgens hen zijn de verkiezingen eerlijk verlopen.
Oorlog in Zuid-Ossetië
Rusland steunt de Zuid-Ossetische rebellen en stuurt een dag later troepen naar het gebied om de Georgische aanval op Tschinvali af te slaan. Na drie dagen vechten trekt Georgië op 10 augustus haar troepen uit Tschinvali terug en biedt het opnieuw een staakt-het-vuren aan. Rusland wijst dit voorstel een dag later echter af en valt vanuit de Abchazië, een andere opstandige Georgische provincie, Georgië binnen. Op 12 augustus laat de Russische president Dmitri Medvedev weten de operatie in Georgië te stoppen. De strijd zou meer dan 2500 levens hebben geëist.
Wat de oorlog in Zuid-Ossetië voor Saakasjvili’s positie in Georgië betekent, valt moeilijk te voorspellen. De president maakte altijd een centraal punt van de herovering van Georgië’s verloren gebieden. Eerder slaagde hij er in de provincie Ajarie en de Kodoripas in Abchazië terug te veroveren, maar nu lijkt het vooruitzicht op de hereniging met de afvallige provincies verkeken. Volgens de Georgische oppositieleider David Oesoepasjvili heeft Saakasjvili een “fatale vergissing” gemaakt.
Demonstraties
Tienduizenden Georgiërs gaan in april 2009 de straat op, trekken naar het parlementsgebouw in de Georgische hoofdstad Tblilisi en eisen het aftreden van de president. De betogers houden Saakasjvili verantwoordelijk voor zowel de hoge werkloosheid als de verloren oorlog met Rusland. Saakasjvili zelf laat weten niet te willen aftreden. Hij is vastbesloten zijn termijn, die tot 2013 loopt, uit te zitten. De demonstranten zeggen daarentegen net zolang door te gaan met de protesten tot de president aftreedt.
